Ondergrens

Een van de belangrijkste parameters waaraan je de kwaliteit van een selectie kunt afmeten, is de ondergrens. Ik ben ervan overtuigd dat elke Premier League-club een enkele competitiewedstrijd met 4-0 kan winnen. Maar kun je dat ook twee of drie keer op rij? En belangrijker nog: kun je je hoofd koel houden en een lastige wedstrijd omdraaien? Dat vergt vertrouwen in het niveau van de ondergrens.

Een kat in het nauw maakt rare sprongen, maar Arsenal op achterstand doet dat eigenlijk zelden. Stel jezelf eens de vraag: wanneer was de laatste keer dat Arsenal écht door het ijs zakte? Dat je het gevoel had: vandaag hadden we niets in te brengen en zijn we overklast door een beter tegenstander. Ik kan het me serieus niet herinneren. PSG gaf ons bij vlagen voetballes afgelopen voorjaar, maar aan kansen voor ons geen gebrek.

En dat brengt me bij wat al een jaar of twee ónze ondergrens is: beter zijn, kansen missen, een keeper die verandert in prime Buffon en pech met de scheids. En dan verliezen. Dat script, onze ondergrens, kan elke Arsenal-supporter uittekenen. Ik proefde het zondag ook in de Irish Pub in Utrecht, waar een delegatie van de supportersvereniging samen naar de wedstrijd tegen Newcastle United keek. Het script lag weer klaar, maar de acteurs hielden zich niet aan de tekst.

Arsenal vocht zich terug. Voor het eerst sinds februari 2023 wonnen we een Premier League-duel waarin we met rust achterstonden. En voor het eerst sinds mei 2023 pakten we weer drie punten op St. James’ Park. Met dank aan twee kopballen uit dode spelmomenten: Mikel Merino in de 84ste minuut, Gabriel in de 96ste. Als het voetballend niet lukt aan de hand van nieuwkomers Zubimendi en Eze, dan maar zo. Prima.

Al doe ik Eze hier wel te kort mee, want zijn kwaliteiten leggen de lat van onze ondergrens nog een stuk hoger. Zeker tegen de Newcastles en Fulhams van deze wereld. Een middenveld met hem, Rice en Zubimendi bevalt me wel. Al is de terugkeer van Ødegaard ook hoopvol. Die bal op MLS was Özil-achtig. Of.. eigenlijk gewoon Ødegaard-achtig. Kijk Arsenal - Porto op 12 maart 2024 nog maar eens terug. Niemand anders geeft ‘m zo. Om nog maar te zwijgen over die fantastische corner bij de 1-2 van afgelopen zondag.

Niets gaat boven de drie punten. Maar diep van binnen voel ik nog meer bij de grootste luxe van dit Arsenal: dat de ondergrens inmiddels aanvoelt als een hoogtepunt.