Op Zoek Naar Excuses

De meeste mensen die mij enigszins kennen, weten wat mijn vaste gewoontes zijn. Arsenal kijken komt op dat lijstje vlak voor douchen en tandenpoetsen. Iets daarna volgt het luisteren van The Guardian Football Weekly. Deze diamant van een voetbal podcast wordt gemaakt door de sportjournalisten van de krant The Guardian en combineert waanzinnige journalistiek met Britse tongue-in-cheek humor van het hoogste niveau. Ik durf te zeggen dat de makers ervan, grotendeels normale mensen van rond de 45, mijn idolen zijn. 

Als Arsenal verliest luister ik met moeite. Het blijft ook na al deze jaren supporterschap lastig om iemand kritisch te horen over je geliefde. Het is prima dát het gebeurt, maar ik vind het ook prima als ik daar niet bij aanwezig ben. Afgelopen maandag zat ik al een paar keer mijn Spotify te refreshen om te kijken of de aflevering online stond na onze winst op West Ham en het tweede verlies in de laatste seconden van Arne Slots mannen waardoor we bovenaan staan. 

De verhaallijnen die ik verwacht had kwamen voorbij: onze bank is een stuk sterker geworden, zelfs een blessure van Odegaard is zelfs niet meer angstaanjagend, en Zubimendi is geruisloos een sterkhouder geworden. Bij Liverpool trapten ze af met een analyse van wat er nu slechter gaat dan vorig jaar (Gravenberch minder in vorm, Salah mist vuur en Wirtz zet geforceerd druk), gevolgd door een schitterend stuk over hoe het verlies van Diogo Jota juist op zulke momenten dit hele jaar de kop op zal blijven steken. 

Maar toen gebeurde het: Arsenal werd tot titelkandidaat één benoemd. En daar was ik nog helemaal niet klaar voor. Ja, Liverpool komt niet meer weg met het mindere spel en City kijkt naar andere spelers om de kar te trekken. Ja, Arsenal heeft doorgebouwd en de kern met een berg goud aangevuld met internationals. Maar titelkandidaat nummer één? Zo had ik er nog niet naar gekeken.  

Hoe langer ik erover na denk, hoe meer zenuwen het oproept. En dat is vooral omdat het, denk ik, gewoon waar is. Arteta heeft alle middelen gekregen om zijn team te bouwen en we komen al een paar jaar dichtbij. Het enige excuus wat we hebben kunnen gebruiken: er was altijd een ongenaakbaar team beter dan wij. Maar na zeven wedstrijden (waarin we het lastigste schema hadden) staan we bovenaan en durf ik te beweren dat onze tegenstanders niet ongenaakbaar zijn. 

Dit jaar moet het dus gebeuren, ook al zeg ik dat liever niet hardop (laat staan dat ik het opschrijf). Wellicht zorg ik er hierdoor voor dat meer Arsenal-supporters met onnodige stress rond gaan lopen, maar die gedeelde stress is toch wat ons al jaren bijeen brengt. Dan kan dit er ook nog wel bij.

Snijboon (Koen Snijders)