Papegaaien

Afgelopen weekend was Lowlands. Je weet wel: dat festival dat impliceert een walhalla van eigenzinnigheid te zijn, maar waar vooral dezelfde types op afkomen. Monocultuur vermomd in een diversiteitsjas. Papegaaiengedrag. Ik vind dat ik dit mag zeggen omdat ik mezelf ook tot deze monocultuur reken. Al was ik deze editie niet in Biddinghuizen, maar in de Noord-Franse luwte. Bijna dertig hè, dan maak je dat soort keuzes.

Terug naar dat papegaaiengedrag, iets wat we in het voetbal ook vaak zien. Bijvoorbeeld in uitspraken of commentaren. Die kunnen analyserend van aard zijn, maar vaak zijn het wat random feiten die tot in den treure herkauwd worden.
Een paar voorbeelden: Marco Asensio heeft een Nederlandse moeder, Davy Klaassen is Mister 1-0, Kroaten zijn toernooivoetballers en Daley Blind mist snelheid maar compenseert dat met voetbalinzicht.

Commentatoren en analisten hebben nu een nieuw stokpaardje: Gyökeres kon het in Portugal, maar ja, Portugal. Kan hij het ook in Engeland? Freddie Ljungberg en Jaap Stam herhaalden het op Old Trafford nog maar eens, commentator Tom Copier nam het gretig over. De Zweed ligt onder een vergrootglas en daar is -zeker gezien zijn prijskaartje en ons recente spitsenverleden- niets mis mee. Maar ik heb geen analist of journalist vooraf op een bredere analyse kunnen betrappen. Hopelijk kunnen we dit mantra na zondag achter ons laten en het -zoals in het nauw gedreven politici in campagnetijd dat altijd zeggen- ‘gewoon weer over de inhoud hebben.’

En die inhoud was dat Gyökeres niet meeviel. Dat vond ook weer zo’n beetje elke analist. Hij werkte zich een slag in de rondte en vocht stevige duels uit met De Ligt, maar oogde houterig. Het zogenaamde monster dat Arsenal had gekocht, bleek tegen United een stuk minder angstaanjagend. Zit wat in natuurlijk. En dat-ie voor het eerst sinds mensenheugenis geen schot produceerde, helpt ook niet mee. Maar uitgerekend Gary Neville maakte een belangrijke nuance en ontdeed zich van opnieuw een fraai stukje papegaaiengedrag. De voormalig captain van Manchester United kon door de kinderziektes van onze spits heen kijken. Hij zag ‘m de juiste loopacties maken en posities kiezen.

Tussen de regels door zei hij eigenlijk: geef de beste man wat tijd. Tijd die ook Havertz, als ervaren Premier League-speler, bij ons nodig had. Je herinnert je vast de “007-curse” -zeven wedstrijden zonder goals of assists- die aan hem kleefde nog wel. Havertz gold twee jaar terug voor velen al als het symbool van mislukte aankopen. Nu wordt diezelfde -en fittere- Havertz ineens door velen bewierookt als baken van hoop, als bewijs dat Mikel Arteta tóch gelijk had.

Het geheugen van een voetbalsupporter is korter dan dat van een fruitvlieg. De hype rond een nieuwe spits wordt net zo snel opgeblazen als leeggeprikt. En de nuance sneuvelt onderweg steevast. Arsenal won zondag met 0-1. De rest is bijzaak. Maar ik voorspel alvast: volgende week horen we hetzelfde riedeltje weer. Misschien over Gyökeres, misschien over een ander. Papegaaien, dat doen we namelijk als de beste.

Jules Raijer