De illusie van de ideale oplossing

Fulham-uit is de laatste jaren niet bepaald een succesnummer gebleken. En als het dan -zoals afgelopen zaterdagavond- niet loopt, is het niet gek als je tijdens de wedstrijd even in de huid van de trainer kruipt. Zeker met zo’n brede selectie als die van Arsenal is het verleidelijk te denken dat een paar subtiele wijzigingen het verschil kunnen maken. Martinelli voor Trossard? Lewis-Skelly erbij? Merino in plaats van Gyökeres? De gedachten dienen zich vanzelf aan, alsof de oplossing voor het oprapen ligt.

Zelf hunkerde ik op Craven Cottage naar Gabriel Jesus. In mijn hoofd vormde hij met Eberechi Eze het perfecte wapen tegen het low block van Fulham. Eén geniale ingeving, zo dacht ik, en het zou weer stromen. Hoe meer ik Gyökeres zag worstelen, hoe sterker de drang werd: Jesus, die hebben we nodig.

Mijn brein ging, zoals dat gaat, nog een stap verder. Had hij het in het verleden niet altijd goed gedaan tegen Fulham? In mijn herinnering wel. Ik besloot het te googelen – en kreeg, zoals tegenwoordig steevast gebeurt, een AI-gegeneerd antwoord. Negen duels, één doelpunt. Voor Manchester City nog wel. De werkelijkheid bleek een stuk minder glorieus dan mijn geheugen. Illustratief voor hoe gedachten zich loszingen van de feiten. En hoe YouTube-compilaties ons een illusie voorschotelen van de speler die we willen herinneren.

We lijden collectief aan selectieve herinnering. In het dagelijks leven werkt het zo: krijg je 99 complimenten en één sneer, dan blijft die ene hangen. Maar bij voetbalfans is het precies andersom. We onthouden een fenomenale volley in de kruising, niet de tien gemiste kansen tegen Bournemouth. Supporterschap is geen rationeel geheugen, maar een emotioneel samengestelde highlight-reel.

En dan is er nog de aantrekkingskracht van het onbekende. Jarenlang verlangden we naar een spits à la Gyökeres – Havertz was het immers nét niet. Maar de roep om King Kai klinkt tegenwoordig luider dan ooit. Afgelopen zomer zagen we hem nog, afgetraind en glimlachend, op die foto’s. Met hoge verwachtingen tot gevolg. Feels like a new signing, zou Wenger zeggen.

Zo leven we voort in de illusie van de ideale oplossing. De overtuiging dat redding altijd op de bank zit – of verscholen ligt in de volgende transfer. In werkelijkheid is voetbal zelden een kwestie van de juiste naam, maar van het juiste moment. Alleen denken we liever in namen: dat is overzichtelijker, troostrijker, menselijker.

Misschien is dat de essentie van supporterschap. En van veel meer dan dat. Want ook buiten het stadion wachten miljoenen kiezers weer op hún Gabriel Jesus: Bontenbal, Timmermans, Wilders of Jetten. Iedere vier jaar dezelfde hoop, dezelfde teleurstelling – en dezelfde illusie van de ideale oplossing.

Jules Raijer