Reclameborden

Afgelopen weekend was het dan echt zover. Tegendoelpunten én puntverlies. Toch even slikken in het nieuwbakken leven van een verwende Arsenal supporter. De bal uit ons eigen net vissen, daar dóén wij toch helemaal niet meer aan? Dat lijkt me meer iets voor de middenmoot. 

Tegen Sunderland werden we (gelukkig) weer een beetje met beide benen op de grond gezet. Ik had ze nog niet zo vaak aan het werk gezien dit jaar, maar was eigenlijk wel gewoon onder de indruk. Natuurlijk, we hadden kunnen (/moeten) winnen, en ja we hadden ze lange periodes onder druk. Maar ik zag ook een promovendus die verzorgd voetbal combineert met resultaat en die een buslading nieuwe spelers heeft geïmplementeerd terwijl rijke clubs smeken om aankopen van 150 miljoen de tijd te geven. 

Na het zien van Sunderland – Arsenal was ik niet zo heel verbaasd dat de Black Cats vierde staan nu we de interlandperiode in gaan. En dus was de paniek aan mijn zijde ook niet gigantisch. Er is natuurlijk ook genoeg te zeuren: zo wakkert een doelpunt van een Nederlander in de Premier League altijd een chauvinistische storm aan waar het FVD trots op is. Als je dan net fan bent van het leiden voorwerp (de incasserende ploeg) is dat altijd even op de blaren zitten. 

Bovendien lijkt Manchester City behoorlijk op stoom te raken. Waar we aan het begin van jaar vooral mochten genieten van de ineenstorting van Liverpool, hoopte ik zondag vooral dat ze een resultaat zouden behalen tegen Oliegeld FC. Mijn vrees werd echter waarheid: City speelde de regerend kampioen helemaal kapot. Die vier puntjes voelen opeens niet meer als een onoverbrugbaar gat, het achteruitkijken is alweer begonnen. 

Mijn absolute hoogtepunt van dit weekend, met grote afstand, waren de reclameborden bij Sunderland. Om onze verre inworpen te neutraliseren waren de borden zo dicht op het veld gezet dat vooral Calafiori geen kans kreeg om de bal in te slingeren. Als het had gekund hadden ze de borden net bínnen de lijnen gezet. Gewoon, voor de zekerheid. Gelukkig zag ik online vooral reacties die aansloten bij hoe ik er zelf ook naar kijk. We worden (helaas) gemanaged door de coach die op dit vlak veruit het meest irritant is, waardoor we op deze momenten alleen netjes het hoofd mogen buigen. 

Wat mij betreft doen onze tegenstanders nog veel meer van zulke dingen. Dat brengt ons net weer even dat extra stukje weerbaarheid bij. En laten we eerlijk zijn: Arteta gaat het zonder twijfel gebruiken om zijn jongens samen te brengen tegen de grote boze buitenwereld.